12 november 2023: Van Domburg tot Neeltje Jans, 29 kilometer

Rond 8 uur worden we rustig wakker en gaan douchen. Het ontbijtje wordt voor de deur gezet om 8:30 uur en we ontbijten in de kamer. We hebben geen haast. Terwijl Vief onder de douche staat wordt de mand gebracht. San haalt hem binnen en de geur van vers brood komt  de kamer binnen. Tafeltje is gedekt. We maken de mand samen open. Een heerlijke verrassing met alles wat we lekker vinden. Zeer compleet ook

We eten alles op. En nemen nog een broodje en fruit mee voor onderweg. Daar zullen we later die dag nog erg blij mee zijn.... om 10 uur gaan we weer op pad. We hebben immers nog wat kilometers voor de boeg, We hopen te kunnen lopen tot Neeltje Jans. De helft van de Oosterscheldekering. Zodat we dat saaie stuk niet in 1 keer hoeven te doen. We kijken hoe ver we komen. Alles is goed. Als we buiten komen zien we pas goed waar we geslapen hebben. Gister was het immers al donker en we sliepen ook nog eens in de 'kelder'. Zonder daglicht. Het is een mooie locatie. San maakt een filmpje voor het thuisfront en we bellen aan bij nummer 3a om de sleutels in te leveren. Achteraf had dat niet gehoeven en hadden we die in de kamer mogen laten liggen, maar goed, zo zijn wij dan wel weer. Ff dag zeggen ;-)

We lopen weer richting de kust en pakken de route weer op waar we gebleven waren. Even zoeken en een klein stukje de verkeerde kant op maar gelukkig zien we het op tijd. Domburg is de oudste badplaats aan de Walcherse kust. Op de boulevard komen we bijna direct een bekende tegen. De Duitse Timo die gister met ons aan de bar zat. Met zijn moeder. We groeten hem met een box en hij vind het maar ongemakkelijk. Hilarisch! Na de boulevard gaan we de bossen in, de manteling van Walcheren. Een uniek bos, want vrijwel nergens anders in Europa groeien loofbomen zó dicht bij de kust. Ook eikenbossen met bomen die door de wind hele bijzondere vormen hebben gekregen en soms ondersteund worden door ijzeren palen. We kunnen er nét onderdoor. We komen langs bezoekerscentrum Terra Maris en Museumcafe De Orangerie waar we een zeehondje kopen voor aan de rugzak. We zien ook kasteel Westhove in Oostkapelle, wat nu een Stayokay hostel is. Toffe plek die Vief ook gezien had, maar waar je ook minimaal 2 nachten moest blijven. 

We lopen een flink stuk door tot Camping en uitspanning Oranjezon. Hier lunchen we. we hebben flinke honger en het is al weer  half 2. Op de route er naar toe spreekt San weer uit een soepje te willen. En wat hebben ze hier? Een uitgebreide soepkaart! Verschillende 'setjes' met een broodje. We gaan voor de Thaise Currysoep met een focaccia pulled chicken. En runderballetjes. Die snappen we niet helemaal, maar het smaakt verrukkelijk. Daar knappen we weer van op. We merken dat we wat gedaan hebben de afgelopen dagen.  Na de lunch lopen we door duingebied Oranjezon en we gaan weer richting het strand. Althans dat denken we. We hebben een ticket gekocht voor het duingebied, maar blijken hier door een afgesloten duinopgang niet op het strand te kunnen komen, wat wel de bedoeling is. Het boekje en de wijzigingen op de prints geven geen duidelijkheid. Behalve dat we op het strand moeten uitkomen. We hebben waarschijnlijk een afslag gemist. We besluiten niet het hele stuk terug te lopen, dan komen we in tijdnood. We gaan over het prikkeldraad, toch de afgesloten en deels dichtgegroeide duinopgang op. Tussen de prikplanten, zonder dat we weten of het gaat lukken, we zien niet wat er achter de struiken is, we lijken vast te lopen, maar dan ineens is er toch weer een soort van pad.  We zien de zee, het strand en zijn als een kind zo blij. Een prachtig uitgestrekt en breed stuk strand waar helemaal niemand is. We zijn nu in Vrouwenpolder. We maken foto's en filmpjes en facetimen met Nel. Een heerlijke strandwandeling. 

Na het strand gaan we richting het asfalt van de Veerse Dam, links zien we de zee en rechts het Veerse Meer. De dam verbindt Walcheren met Noord-Beveland en is onderdeel van de grootschalige Deltawerken die Nederland na de Watersnoodramp van 1953 moeten beschermen tegen overstromingen. Hierbij werden diverse 'zeearmen' afgesneden van zee, waardoor zoetwatermeren ontstonden. Dat het ook anders kan, bewijst het hoogtepunt van deze etappe waar we op aflopen: de Oosterscheldekering. We besluiten om tot de helft van de kering te lopen. Dat is nog zo'n 5,5 km. We pakken daar de bus om 18:26 uur richting MIddelburg om vervolgens de trein weer te pakken. Appeltje eitje denken we. Nog een dik uur lopen. 

We wandelen over de imposante zeekering met 63 enorme schuiven die het zeewater doorlaten. In geval van nood – bij een waterstand van 3 meter boven NAP – laten ze de schuiven zakken. Zo is de Oosterschelde goed beschermd maar blijft het toch een gebied met een zoutwatermilieu, met mossel- en oesterteelt en met getijdewerking. Het begint al wat te schemeren, we wandelen stevig nadat we foto's gemaakt hebben van de schuiven. We vinden de schemer niet zo erg, het is immers niet het mooiste stukje van de route redeneren we, zo'n lang saai stuk asfalt. Maar we blijken ook nog onverharde slingerpaadjes in te gaan van het ruige natuurgebied op Neeltje Jans. hmm... is dit handig? We houden de pas erin. De andere dagen waren we ook niet voor het donker binnen, de zaklamp op de telefoon helpt ons te zien waar we lopen. San doet een plasje onderweg. Er is niemand te bekennen hier. Ooit was dit stukje waar we nu lopen een zandplaat in de monding van de Oosterschelde. Door het op te hogen fungeerde het als werkeiland voor de Oosterscheldekering.

Het is inmiddels pikkedonker. In de verte zien we het bezoekerscentrum liggen. Daar zal vast ook de bushalte zijn denken we. Maar ondertussen slaat ook de twijfel toe. Want we vinden tegenstrijdige berichten in de NS app en via google maps. Is hij dan toch nog 800 meter verderop?  We lopen door richting het bezoekerscentrum. We zien geen hand voor ogen. We besluiten zoveel mogelijk verhard te blijven lopen, een stukje natuurgebied vinden we serieus eng. Wat als we een gek tegen komen? Niemand vindt ons hier ;-( 

Bij het bezoekerscentrum is het uitgestorven. Hoe hebben we kunnen denken dat we hier nog een frietje konden scoren. Er is werkelijk NIEMAND te bekennen en we zien het gebouw amper. We proberen via een informatiebord te ontdekken of hier ergens een bushalte is. We lopen langs het gebouw en lopen vast tegen een hek. De bus gaan we, waar hij ook is,  niet meer halen, de tijd dringt. Het is donker, koud, we weten niet waar de bushalte is en we hebben hele slechte internetverbinding. Vief belt een hulplijn. Die kijkt mee via onze live locatie en loodst ons richting een trap waarmee we richting de hoofdweg gaan. We zitten namelijk een heel stuk lager dan de weg waarop de bus komt. We zien weer auto's rijden! Wat zijn we blij. Het voelt weer een stuk veiliger. Maar we voelen nu ook de vermoeidheid en de kou. Gaan we 1,5 uur wachten op de volgende bus? Liften is geen optie, auto's zien ons pas heel laat staan omdat er geen verlichting is en gaan dan echt niet meer op de rem. Een taxi kost 52 euro.  We besluiten Myrte te bellen. Zij woont op 20 minuten hier vandaan en wil ons naar Middelburg brengen. We zijn zo blij! We hebben nog niet gegeten en pakken de zak chips. het duurt even maar dan stappen we in de warme auto. Myrte vertelt ons dat overal in Zeeland geldt dat het 's avonds heel donker is. Er is niet veel verlichting. Een goede tip voor de volgende keer. We gaan beter plannen en doseren. We kunnen ook kortere afstanden lopen ;-) We stappen in Middelburg op de trein en gaan dicht tegen elkaar zitten met het handdoekje van Vief over onze benen. Brrr...wat een avontuur. Om 21:32 uur komen we aan op het station in Tilburg waar we worden opgehaald door Frits.